Toen Richard en Kathleen anderhalf uur later terugkwamen vonden ze Shanice in de keuken.
Ze was met het avondeten bezig en had Kimberly in het wipstoeltje op het kleine tafeltje staan.
“Hallo,” zei ze opgewekt. “Wat bleven jullie lang weg.”
“We hebben een eindje omgelopen,” zei Richard. “Het is heerlijk weer.”
Shanice knikte.
“Ik heb heel veel gelopen,” zei Kathleen. Ze liep naar het wipstoeltje. “Dag Kimberly.”
Kimberly zwaaide met twee armpjes.
Kathleen lachte. “Kimberly zegt gedag.”
“Ze kan toch niet praten,” zei Shanice verwonderd.
“Ze zegt gedag met haar handjes,” zei Kathleen verontwaardigd.
“Oh,” zei Shanice.
“Mama?”
“Ja, meisje?”
“Ik ben een beetje ziek en ik krijg hoestdrank.”
Shanice knikte. “Als jij maar braaf je hoestdrank neemt komt het weer goed, hè.”
“Ja,” zei Kathleen. “Ik ga tekenen.”
Ze stoof weg.
Shanice ging zwijgend verder met het eten.
“Wat maak je?” vroeg Richard.
“Lasagne.”
“Lekker,” zei hij.
Ze moest lachen. “Dat moet je maar afwachten.”
“Ik heb er alle vertrouwen in,” zei Richard. Hij kietelde Kimberly onder haar kinnetje. “Dag meisje. Ga jij alvast de kookkunst van je mama afkijken?”
Kimberly zwaaide met een knuistje. En toen met de andere.
Vertederd greep Richard haar handjes vast en drukte teder op ieder handje een zoen. “Heeft ze haar fles al gehad?” vroeg hij toen.
“Nee, het is geen tijd hè,” zei ze.
“Werd ze dan alweer wakker?” vroeg Richard.
Shanice draaide zich opeens om en keek Richard aan. “Hoezo?”
“Omdat ze wakker en wel in haar wipstoeltje ligt.”
“Dat vind ik gezellig,” zei Shanice.
“Heb je haar dan wakker gemaakt?” vroeg Richard door.
Shanice draaide hem weer de rug toe. “Kan jij even de slasaus uit de koelkast pakken?”
“Shan, ik vroeg je iets,” zei Richard.
“Riche, ik,” begon ze.
Ze werd onderbroken door de telefoon die in de keuken aan de muur hing.
Richard greep de hoorn. “Hallo?”
“Riche met Nick.”
“Ha, Nick.”
“En hebben jullie Kimberly nog mee gekregen?”
Richard lachte. “Wat dacht jij dan.”
“Ik ben zo blij voor jullie, Riche.”
“Wij zijn ook blij,” zei Richard. “Hoe is het nu met Charlene?”
“Ik twijfel een beetje,” zei Nick.
“Wat bedoel je?’ zei Richard een beetje ongerust.
Shanice stopte met het wassen van de sla en draaide zich om.
“Ze voelt zich vandaag niet zo goed.”
“Toch geen koorts?” vroeg Richard.
“Nee hoor.”
“Verhoging?”
“Ook niet.”
“Wat dan wel?”
“Hangerig, hoofdpijn, moe en ze hoest weer zo.”
Richard dacht even na. “Ik kan straks even langskomen. Maak je geen zorgen maat. maar ze is zo ziek geweest. Even het zekere voor het onzekere nemen.”
“Graag maat.”
“Zie je me straks,” zei Richard.
“Tot straks,” zei Nick en hij verbrak de verbinding.
“Niet goed met Charlene?” vroeg Shanice.
“Ze heeft een mindere dag,” zei Richard. “Een inzinking. Geen zorgen, liefste,” zei hij toen hij haar ongeruste ogen zag. “Het is niet abnormaal. Ze heeft geen koorts. Waarschijnlijk heeft ze extra vitamines nodig. Haar weerstand is nul komma nul. Ze pikt nu alles op. Dat komt wel weer goed. Vind je het erg als ik straks even ga kijken?”
“Nee natuurlijk niet.”
Richard wees: “Moet die slasaus niet op de sla?”
Shanice schoot in de lach. “Nee uil.”
“En dank je wel weer,” zei hij met een grijns.
“Dat doe je pas op het laatste moment.” vertelde ze. “Anders wordt de sla slap.”
“Oh,” zei Richard onnozel. En toen: “Ik heb nog een verrassing voor je.”
Ze keek hem vragend aan.
“Justin komt vanavond.”
“Wat?” zei ze blij verrast.
“Hij belde vanmiddag.”
“Oh wat leuk,’ zei ze met een brede lach. “Blijft hij ook?”
“Ja, dat vroeg hij, maar hij wil zich niet opdringen.”
“Hij is gek,” lachte ze.
“Dat is ie altijd geweest,” grinnikte Richard.
“Waar vandaan belde hij?”
“Brighton.”
“Dan heeft hij mazzel,” zei ze.
“Hoezo?” vroeg Richard verbaasd.
“Als Kimberly niet te vroeg was geboren zouden je ouders nu nog in Amerika zijn.”
“Verrek,” zei hij.
“Liever niet,” grinnikte ze.
“Nou ja,” dacht Richard hardop. “Dan was hij hier vanzelf wel terecht gekomen zijn.”
“Ja,” zei Shanice. En toen verheugd: “Oh Riche, ik vind het zo leuk dat hij komt! Hoe laat…”
Kimberly begon te huilen.
“Ach meisje, wat is dat nou?” zei Richard. Hij pakte zijn zeventien dagen jonge dochtertje uit haar wipstoeltje en hield haar tegen zich aan. Kimberly was direct getroost.
“De fles,” zei Shanice in paniek. “Ze moet de fles! Oh ze had een minuut geleden de fles al moeten hebben! Nu duurt het nog minuten voor ze de fles krijgt. Oh wat erg.”
Richard keek haar verbijsterd aan. “Wat is er toch met je aan de hand, liefste? Ik ga Kimberly wel verschonen en jij warmt intussen haar fles op. Het komt toch niet op de minuut aan?”
“Niet?” zei ze onzeker.
“Nee,” zei Richard met nadruk.
Kathleen stormde de keuken in. “Waarom huilde Kimberly?”
“Ze heeft honger en moet een schone luier,” zei Richard. “Wil jij me helpen?”
“Ja,” zei Kathleen.
“Kom maar mee naar boven dan,” zei Richard.
Met zijn twee dierbare dochters verdween hij naar boven, naar de babykamer.

Shanice wilde met alle geweld dat Kimberly beneden bleef in het wipstoeltje (waarvoor ze nog veel te klein was maar wat ook in een plattere stand kon) tijdens het avondeten. Richard was het daar helemaal niet mee eens, Kimberly had ook rust nodig. Maar toen hij zag dat het kleine meisje ontspannen ging slapen hield hij zijn mond, ook omdat Kathleen erbij was. Zijn vermoeden na Kathleen’s woorden dat ‘mama nu op Kimberly moest passen omdat ze geen slangetjes meer had’ en dat Shanice gewoon heel erg bang was, werd erdoor versterkt.

Na het eten brachten Richard en Shanice – inclusief Kimberly – Kathleen naar bed en toen Richard net met Shanice over de mogelijke angst wilde beginnen, kondigde Justin zijn komst aan en moest het wachten.
Na dit vreugdevolle weerzien werden er koffie en thee geschonken en keerde de rust weer een beetje terug.
“Die Richie,” zei Justin hoofdschuddend. “Hij is papa.”
Richard lachte. “Al bijna vier jaar Justin.” Hij monsterde zijn jongere broer. Hij zag er goed uit, maar hij zag wel een zweempje vermoeidheid. Voor het eerst vroeg hij zich af of Justin echt wel zo gelukkig was. Constant reizen kon ook een vorm van vluchten zijn.
“Ja,” zuchtte Justin. “Ik popel van verlangen mijn vierjarige nichtje in het echt te zien.”
“Bijna vier jaar,” verbeterde Shanice hem.
Justin keek naar Kimberly. “Zijn alle baby’tjes zo klein?”
Shanice lachte. “Ze is te vroeg geboren en nog niet op haar verwachte geboortedatum.”
“Wil je haar vasthouden?” zei Richard.
“Graag,” lachte Justin. “Geef die kleine meid maar hier.”
Shanice legde Kimberly in zijn armen. “Kijk uit voor haar hoofdje. Staat je goed,” zei ze toen. “Is dat de eerste keer dat je een baby vasthoudt?”
“Nee hoor,” zei Justin. “In het in het westen van Afrika een tijdje in een ziekenhuis gewerkt.”
“Een advocaat in een ziekenhuis?” zei Richard met een lach.
Justin grijnsde. “Als je hulp vereist is, kan je je prioriteiten verleggen. Door pa heb ik toch medische kennis en ik kan ook nog tegen bloed.”
Richard moest lachen. “ik ben benieuwd naar al je verhalen. Maar ik ga nu eerst naar Nick en Charlene. Charlene is ziek geweest en ik had beloofd even langs te gaan. Dus wacht alsjeblieft met je verhalen.” Hij verdween.

© Marjon 2021

Origineel geschreven op 25 en 26 april 1993 (Richard & Shanice) en herschreven voor //verhalen.op23.nl op de volgende muziek:

Divine – Shoot your shot
Bob Seger & The Silver Bullet Band – Main Street
Dolly Dots – Don’t give up
Korgis – Everybody’s gotta learn sometime
Diesel – Salsaulito summernight
Santa Esmaralda – Don’t let me be misunderstood
Kayak – Theme from Spetters
Liquid Gold – Dance yourself dizzy
Goldie – Making up again
Blondie – Atomic
A Flock of Seagulls – Wisking (If I had a phograph of you)
Olivia Newton-John & Electric Light Orchestra – Xanadu
Cliff Richard – Wired for sound
Boston – Don’t look back
Sniff ‘n’ the Tears – Driver’s seat
Roxy Music – Oh yeah
Divine – Shoot your shot
Status Quo – Caroline
Status Quo – Coming and going
ABBA – Man in the middle
Philip Oakey & Giorgio Moroder – Together in electric dreams
Twarres – Wêr bisto
ABBA – That’s me
Amy Winehouse – Back to black
Coldplay – Speeds of sound
ABBA – Lay all your love on me
ABBA – Head over heals
Huey Lewis & the News – Heart and soul
Coldplay – Life in Technicolor II