Richard vond Charlene inderdaad lusteloos zoals Nick al had vermeld.
“Maar ik kan lichamelijk niets vinden,” zei hij nadat hij haar onderzocht had. “Je gaat echt vooruit, meisje.”
Ze zuchtte wat haar deed hoesten.
Hij moest even lachen. “Dat zit ook prachtig los.”
“Ik heb nog niet veel lucht,” mopperde ze.
“Dat komt wel weer goed,” stelde hij haar gerust. Hij monsterde haar. “Charlene? Kijk me eens aan.”
Haar hoofd kwam omhoog maar ze bracht het niet helemaal aan hem aan te kijken.
Richard nam er genoegen mee. “Je bent een beetje down hè.”
Er viel een stilte.
“En Nick prikt daar niet doorheen?”
Nu keek ze hem aan. “Dat doet hij wel.”
“Hij heeft door dat je down bent?”
“Hij had het zelfs over depressief.”
“Je bent depressief?”
“Ik denk dat het komt door mijn longontsteking hè?” zei ze hoopvol.
“Kan,” zei Richard vaag. Hij dacht even na. “Heb je dat vaker gehad?”
“Longontsteking?
“Nee, depressieve gevoelens?”
Ze knikte. “Ik heb daar vaak last van.”
“Hoe depressief?”
Ze reageerde niet.
“Charlene, hoe depressief?” vroeg hij met nadruk. Zijn hart bonkte.
“Nee nee Riche, niet zo depressief.”
Hij bleef haar nog even aankijken.
Ze keek nu van hem weg.
“Wat denk je dat het veroorzaakt?” vroeg hij.
“Riche, jij bent arts,” zei ze wanhopig.
“Ik wil eerst van jou horen wat je denkt dat de oorzaak is.”
“Dat weet ik niet,” zei ze. “Overprikkeling kan een oorzaak zijn. Maar mijn moeder had het ook. Kan het niet biologisch zijn?”
“Ja, zeker wel,” zei Richard.
“Erfelijk ook?”
“Ja,” zei Richard. “Wat voel je, meisje? Probeer het eens te omschrijven.”
Ze haalde diep adem. “Een gevoel van onwerkelijkheid. Angstig om niets. Het gevoel dat het geen zin meer heeft.”
Richard ging rechtop zitten. “Dus dat gevoel heb je wel.”
“Ja,” zei ze en de tranen sprongen in haar ogen.
“Denk je wel eens aan de dood?” Hij moest het toch vragen.
“Ik zou liegen als ik dat niet deed,” zei ze zacht. “Maar ik ga die stap echt niet nemen, Riche. Dat kan niet. Ricky… Ik ben moeder. Moeder, Riche.”
Hij knikte. Voor nu nam hij het aan. “Is het tijdens de longontsteking erger geworden?”
“Ja,” zei ze verrast.
Hij knikte weer en dacht na. Over hoe haar lichaam reageerde op emoties, hoe alles harder binnenkwam. Het ratelde in zijn hoofd. Toen keek hij haar aan. “Ik denk dat we heel veel kunnen oplossen met vitamines.”
Ze trok verrast haar wenkbrauwen op.
“Ik bedacht hoe jouw weerstand te lijden heeft onder het feit dat je zo gevoelig bent.”
Ze kleurde.
Daar moest hij om lachen. “Ik zal bloed prikken en het daar op laten controleren, is dat goed? En als ik gelijk heb ga ik je vitamine C, B en D voorschrijven.”
“Dat slikt Nick ook allemaal,” zei ze verrast.
“Op aanbeveling van Berry?”
“Ja,” zei ze.
“Ga jij maar eens met Berry praten, meisje. Er is met supplementen veel te bereiken. En met voeding en met Hypericum perforatum?”
“De wat?” Ze knipperde met haar ogen.
“St. Janskruid. Een natuurlijk antidepressivum.”
“Oh dat is ook iets voor Berry zeker.”
Richard glimlachte en pakte de spullen om bloed af te nemen. “Ik zal even bloed afnemen en het formulier vul ik thuis wel in. Morgenochtend breng ik het naar het laboratorium.” Hij deed de band om haar arm en ontsmette een stukje huid. “Justin is er.” Snel en vaardig en vooral zacht nam hij bloed af.
Charlene had het amper door. “Justin? Just… Je broer??”
“Ja,” zei hij blij. “Mijn broer.”
“Wat leuk, ik heb hem nog nooit ontmoet.”
“Dan kom je een dezer dagen maar eens langs,” zei hij. “Zo. Dat is wel genoeg. Houd jij dat watje even vast. Hij sloot het buisje en plakte er een sticker op. Daarna deed hij een pleister op haar arm. “Hij blijft een paar dagen. Al weet je het met Justin nooit.”
“Geniet er maar van,” zei ze en ze gaf hem spontaan een knuffel. “Dank je wel Riche. Voor alles.”
Hij knelde haar in zijn armen. “Ik wil niet bedankt worden. Maar beloof me dat je hulp zoekt bij een van ons als je rare gedachten krijgt. Beloof me dat Charlene.”
“Dat beloof ik, Riche.”
“Riche?”
“Ja meisje?”
“Wil je het Nick vertellen?”
“Alles?”
“Ja, alles.”
“Dat doe ik met liefde,” zei hij. “Maar sinds wanneer kan jij niet meer met Nick praten?”
“Dat kan ik wel.”
“Maar je hebt liever dat ik dat doe,” zei hij.
“Ja,” zei ze zacht.
“Heb je het met hem nog over jullie seksuele relatie gehad?” Hij refereerde aan een gesprek dat Charlene tijdens een van de onderzoeken had gevoerd over de situatie met Nick en het feit dat ze elkaar niet meer lichamelijk lief konden hebben.
“Nee,” zei ze.
“Dat ga jij vanavond dan eerst eens doen,” zei hij.
“Maar Riche,” zei ze.
“Nee meisje, daar moet jij niet mee rond blijven lopen. Het kan ook heel veel schelen als je dat ter sprake brengt. Ik ben niet degene die hier met Nick over moet praten. Dat kan alleen jij. Ik zal Nick zeggen dat ik je vitamines ga voorschrijven, maar jij moet hem de rest vertellen.”
Ze zuchtte. “Je hebt gelijk.”
“Altijd,” plaagde hij. Hij stond op. “En nu ga ik, meisje.”
“Ja,” zei ze. “Dan ga ik Ricky naar bed brengen.”

Charlene sloot zacht de deur van Ricky’s slaapkamer.
Nick keek op van zijn boek. “Slaapt hij?”
Ze knikte. “Ja, hij was voor zijn doen een beetje druk. Hij heeft denk ik teveel suiker bij Eddy gehad.”
Eddy was Ricky’s boezemvriendje; ze zaten samen in de peuterklas. Ricky had daar die middag twee uurtjes gespeeld.
Nick moest lachen. “Tja, dat krijgt hij bij ons niet vaak.” Ze deden niet moeilijk maar voedden Ricky wel met zo min mogelijk suiker op.
Ze glimlachte en wilde naar de keuken lopen.
“Wat ga jij doen?” vroeg Nick.
Ze wees. “De vaatwasser legen, dan thee zetten en alvast groente…” Ze moest hoesten.
Nick schudde zijn hoofd. “Jij gaat helemaal niets.”
“Dat hoesten is niet meer zo erg,” zei ze.
“Nee maar je ziet er erg moe uit,” zei hij.
“Ik voel me ook wel moe,” zei ze.
“Ja, liefste schat, je bent nog steeds patiënt.”
“Maar…”
“Ik doe het zo wel,” zei hij.
“Jij bent ook moe.”
“Zie ik er moe uit?” vroeg hij.
Ze keek. “nee,” zei ze. Ze liet zich naast hem op de bank vallen. “Pfff, nu ik zit.”
“Dat bedoel ik,” zei hij. Hij fronste zijn wenkbrauwen. “Je hebt het ook een beetje benauwd, hè.”
“Nick,” zei ze geïrriteerd. “Je weet dat dat af en toe kan. Dat gaat steeds minder worden.”
“Heeft Richard dat gezegd?”
“Ja,” zei ze.
“Oké,” zei hij. En toen: “Ik voel me niet moe. De inzinking die ik de laatste weken had is weer weg. En ik ga gewoon zo de vaatwasser legen en thee zetten en de groente die over is in de vriezer doen. Dat was toch wat je wilde zeggen?”
“Ja,” zei ze.
Er viel een stilte.
“Nick?”
“Prinsesje?”
Daar moest ze altijd om lachen.
“Mag ik in je armen?”
“Jij mag in mijn armen.” Hij trok haar naar zich toe. Zijn armen sloten haar in
Ze legde haar hoofd op zijn borst en luisterde naar zijn hartslag. “Mmm?”
“Mmm?”
“Je bent wel eens rustiger,” zei ze.
“Is dat zo?” zei Nick die het seksueel verlangen naar haar probeerde te negeren.
Er viel weer een stilte.
“Nick?”
“Prinsesje?”
Ze lachte weer. “Gekkie. Je verlangt hè?”
“Charlene…”
“Nee,” zei ze. “Draai er nou niet omheen. Ik ken je toch?”
Hij zuchtte.
“Zeg eens eerlijk?” drong ze aan.
“Ik wil je,” zei hij eenvoudig.
Haar hoofd kwam omhoog en ze keek hem aan.
“Ik wil je lichaam liefhebben,” fluisterde hij.
“Ik wil dat je dat doet,” fluisterde ze terug.
“Het kan niet,” zei hij.
“Het kan wel,” zei ze.
“Ik heb aids.”
“We hebben condooms.”
“Die kunnen we vergeten op het heetste moment.”
“Nee,” zei ze. “Nee Nick. Dat vergeet jij niet.”
“Charlene…”
“Jij zal mij altijd beschermen,” zei ze.
“Ja,” zei Nick. “Ik wil dat je veilig bent en gezond blijft.”
“Ik heb het er met Richard over gehad, weet je dat?”
“Waarover?”

Richard deed de stethoscoop af. “Je gaat echt vooruit meisje. Het gaat langzaam, maar het blijft vooruitgaan en daar gaat het om.”
Charlene deed haar shirt weer aan en ging op de stoel bij het bureau zitten. “Riche?”
“Ja, meisje?”
“Ik wil iets vragen. Iets geks.”
Richard ging tegenover haar zitten. “Ik vind niet gauw iets gek.”
“Het moet onder ons blijven.”
“Ik heb beroepsgeheim.”
“Nick mag het ook niet weten.”
“Het blijft onder ons,” zei hij.
“Ik wil me af en toe laten testen.”
“Je wilt je af en toe laten…” Hij keek haar vragend aan.
“Op aids, op hiv,” zei ze.
Er viel een stilte. In de verte klonken de stemmen van Shanice en Kathleen.
Richard haalde diep adem. “Is er reden om aan te nemen…”
Ze keek hem niet aan. Haar ogen dwaalden langs hem heen. “Nick en ik hebben af en toe, af en toe…”
Richard’s hart bonkte opeens van angst. Met een ruk boog hij over zijn bureau heen. “Hebben jullie het onbeschermd gedaan?”
Ze keek op nu. “Nee. Nee nooit. Nick beschermt me, dat weet je toch.”
Richard liet zich met een zucht achterover vallen. “Ja, dat weet ik.”
“Hij wil het niet meer,” zei ze.
“Dat kan ik begrijpen,” zei Richard.
De tranen sprongen in haar ogen. “Maar ik ben er zelf ook bij.”
Richard’s hand reikte over de tafel heen naar haar hand. “Meisje.”
Ze werd opeens verlegen. “Het gaat niet om seks. Het gaat om Nick.”
Hij knikte.
“Een condoom is veilig toch,” zei ze.
“Ja, meisje.”
“Dus het kan.”
“Dat is tussen jullie twee maar het kan in principe wel,” zei hij voorzichtig.
“Daarom dacht ik: als ik me af en toe laat testen, weet Nick dat ik veilig ben.”
Richard knikte bedachtzaam. “Dat zou kunnen.”
“Kan dat via jou en dan geheim blijven?”
“Ja, dat kan,” zei hij. “Maar stel dat je toch besmet raakt kan je niet meer terug.” Hij besloot dat rechtuit spreken maar het beste is.
“Ik raak niet besmet,” zei ze. “Denk je dat Nick ook maar een beetje risico gaat lopen?”
“Nee,” zei Richard. “ik heb alle vertrouwen in Nick.”
“Niet in mij?”
Hij liet haar hand los en glimlachte. “Ook in jou, meisje.”
“Ik wil dat testen alleen om Nick gerust te stellen.”
“Oké’,” zei Richard. “Als jij dat echt wil, gaan we dat doen.”
“Hoe vaak moet dat? Elke maand?”
“Elke maand? Nee meisje. Laten we zeggen: elk half jaar.”
“En kan dat anoniem?”
“Onder een andere naam, ja. Dat gaat lukken.”
“Dank je wel,” zei ze.
“Ik kan nu al bloed afnemen,” zei Richard.
Ze knikte. “Doe maar.”

“En?” zei Nick gespannen.
“Het duurt nog even voor de uitslag komt,” zei Charlene. “Een paar weken.” Ze streelde zijn buik en haar hand ging lager. “Ik wil jou ook Nick.”
“Charlene, het kan niet.”
“Ja, het kan wel,” zei ze fel. “Ik kan bij niemand veiliger zijn dan bij jou. En je hebt het zo nodig.”
“Doe je het alleen voor mij dan?” vroeg hij met hese stem.
“Nee,” zei ze zacht. “Ik wil het ook.”
“Jij kan met Berry…”
“Nick alsjeblieft.”
“Ik houd van jou, Charlene, mijn Prinsesje.”
“Ik van jou Nick, mijn allerliefste man.”
Zijn mond zocht hongerig de hare, hun tongen draaiden om elkaar.
Ze hadden sinds zijn diagnose ook niet meer zo gezoend en de hartstocht laaide hoog op.
Haar hand ging naar zijn kruis en ze voelde hoe hij klaar was voor haar. “Nick,” zei ze en de emoties klonken in haar stem door.
Zijn handen gingen wanhopig van verlangen over haar rug. “Niet hier,” bracht hij uit.
“Nee,” zei ze. Ze stond op.
Nick kwam omhoog en liet haar niet los. Hij trok haar mee naar de slaapkamer.

Hij streelde bijna wild haar naakte lichaam. Het was lang geleden, te lang geleden. Ze zag er verrukkelijk uit. Hij wilde haar nemen, haar bezitten. Zijn hand vond dat plekje tussen haar benen.
Ze kreunde van genot, haar ademhaling ging snel.
“Ik houd zielsveel van jou, Prinsesje,” fluisterde hij.
“Ik ook van jou, Nicholas,” huilde ze. “Zo allemachtig veel. Oh Nick…”
Schokkend kwam ze tot haar hoogtepunt.
Nick voelde het verlangen in zich heftiger worden en kon niet wachten om haar te nemen. Beschermen dacht hij. Ik moet haar beschermen.
“Kom in me, alsjeblieft,” smeekte ze. “Neem me alsjeblieft.”
Zijn hand reikte opzij. “Eerst dit liefste.”
Ze hielp hem met het condoom.
Toen nam hij haar teder om al gauw fel door te stoten.
Toen ze samen hun hoogtepunt beleefden was het pas vijf minuten later.
Hijgend lagen ze in elkaars armen en voelden ze allebei hoe groot die liefde was. Groter dan ze ooit konden bevatten. Het oversteeg het aardse.
Nick trok het dekbed over hen heen. Dicht tegen elkaar aan doezelden ze weg, wetende dat het leven goed was. Ondanks. Hun liefde was zoveel groter dan dat.

© Marjon 2021

Origineel geschreven op 26 en 30 augustus 2021, nieuw geschreven dus voor //verhalen.op23.nl op de volgende muziek:

Little River Band – It’s a long way there
ABBA – King Kong Song
The The – Uncertain smile
Haddaway – What is love
Clouseau – Nobelprijs
Thin Lizzy – Boys are back in town
Live – Selling the drama
David Bowie – Boys keep swinging
Dizzy Man’s band – The opera
Electric Light Orchestra – Mr Blue Sky
Richard Clayderman – Exodus – repeat
Tori Amos – Lovesong
Lenny Kravitz – California
Radiohead – Street spirit
Daryl Hall – Dreamtime
Harry Styles – Sign of the times
Frank Boeijen Groep – Op zoek naar verloren tijd (op repeat)