Blauwe ogen (11)

Toen
Lexi opende haar ogen. Het was nog donker. Naast zich hoorde ze de regelmatige ademhaling van Tim die diep in slaap was. Bij het schijnsel van de straatlantaarn tussen de gordijnen door kon ze net een stukje van zijn gezicht zien. Ze keek een tijdje naar hem. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden. Tim. Háár Tim. Ik houd van jou Tim. Ik houd toch van jou? Paniek golfde door haar heen. Ze kon het niet meer voelen. Ze wist dat ze van hem hield, maar ze voelde geen liefde meer. Ze voelde niets meer. Alles was steeds omgeven door duisternis. Ze kon niet eens meer haar liefde voor Tim voelen. “Tim,” kreunde ze hardop. De wanhoop nam toe en ze vloog haar bed uit.
“Hé,” klonk het slaperig. “Gaat het, Lexi?”
“Even toilet,” zei ze bibberig. En ze schoot de slaapkamer uit, het toilet in. Met bonkend hart ging ze daar zitten. Wat gebeurde er met haar? Er vlogen allemaal gedachten in haar hoofd rond. Ze kon ze niet stoppen. Ze had er geen grip op. Ze probeerde te begrijpen wat ze dacht, maar ze begreep geen enkel gedachte. Ze voelde angst, ze voelde paniek, nog meer angst. Maar ze voelde geen liefde. Geen blijdschap. Ze dacht zoveel en ze wist niet wat. Ze was alle controle over zichzelf kwijt. Ze hoorde Tim langs het toilet lopen en probeerde met rustig ademen haar hartslag rustiger te krijgen. Het lukte niet. Er was alleen maar angst en paniek en al die gedachten die steeds harder leken te schreeuwen.
Tim kwam teruglopen. “Gaat het lieverd?” vroeg hij door de deur.
Ze wilde iets zeggen maar er kwam geen geluid uit haar mond.
“Lexi?” klonk het ongerust.
Tranen stroomden over haar wangen. Ze maakte haar Tim ongerust. Hij was ongerust om haar. Haar Tim. Ze was het niet waard. Ze was hem niet waard. Ze wilde niet dat hij ongerust was. Hij verdiende beter. Hij verdiende een lief vrolijk meisje met wie hij lol kon maken. Hij moest lachen, liefhebben, een toekomst hebben. Haar Tim. Ze moest hem loslaten. Haar Tim.
“Lexi, zeg iets, anders breek ik die deur open,” kwam het door haar onrustige gedachten heen.
“Er is niets aan de hand,” wist ze uit te brengen. Ze stond op en trok voor de vorm door. Langzaam kwam ze de toiletruimte uit.
Onderzoekend keek Tim in haar ogen. “Ben je niet lekker, lieve schat?”
“Gaat wel,” zei ze. Haar Tim. Ze verdiende Tim niet. Tim moest kunnen lachen.
Hij trok haar in zijn armen. “Lieverd toch… je bent helemaal koud.”
Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. Haar hoofd kwam weer tot rust. Tim Tim Tim…
“Zal ik thee voor je zetten?” vroeg hij.
“Nee, hoeft niet,” bibberde ze. “Neem me weer mee naar bed.”
Samen gingen ze terug naar de slaapkamer waar Lexi klappertandend onder het dekbed dook. “Brrr het is k-k-koud.”
Tims armen gleden om haar heen. “Kom hier, gekkie. Wie gaat er dan ook zo zijn bed uit. Het is winter, lieve schat. Je bent helemaal koud. Mmm hier ben je wel warm…”
“Tim!” riep ze uit. “Het is middenin de nacht.”
Hij zoende haar. “Dan ben je net zo lekker… En ik moet je toch opwarmen.”
Nu moest ze lachen. “Je bent onverzadigbaar.”
“Jij niet zeker,” fluisterde hij in haar oor.
Zijn handen waren overal. Lexi greep zich aan hem vast. Tim verdient een liever meisje, dreunde het door haar hoofd. Tim verdient een meisje waar hij mee kon lachen. Toen verdwenen de gedachten. Ze gaf zich over aan zijn liefde.

Nu
Tim glimlachte naar Lexi die tegenover hem zat. “Het smaakt je echt weer hè.”
Lexi glimlachte terug. Het was een grote tegenstelling met haar bleke gezicht. “Eindelijk weer. Maar meer dan dat ene beschuitje krijg ik er niet in.”
“Alles op zijn tijd,” zei Tim. “Vergeet je thee niet. Ik heb er honing in gedaan.”
“Hè bah,” zei ze. “Zoete thee.”
Tim schoot in de lach. “Dat vond je vroeger al niet lekker.” Hij gebaarde. “Het is goed voor je keel.”
“Ja dokter,” zei ze.
Ze lachten naar elkaar. Het was vol belofte van liefde en saamhorigheid.
Ze aten en dronken even zwijgend.
Lexi nam Tim op. “Het gaat een stuk beter met jou hè.”
Tim knikte. “Die antibiotica heeft zijn werk gedaan.”
“Daar ben ik blij om,” zei ze Lexi.
“Het gaat echt goed met me,” zei Tim. “Je noemde me vorige week een hartpatiënt, maar zo voel ik me niet. Ik voel me heel goed.”
Ze trok haar wenkbrauwen op. “Je staat toch nog wel onder controle?”
Hij moest lachen. “Ja, professor dokter Alexandra.”
Ze lachte terug. “Zeg maar Lexi.” En toen: “Bij wie?”
Tim antwoordde niet. “Lexi…” Hij zweeg even en pakte toen over de tafel haar hand. “Lexi, wat is er met Lucas gebeurd?”
Geschrokken trok ze haar hand terug. “Met Lucas? Wat bedoel je?” Ze keek van hem weg.
“Ik hoorde van Piet dat hij niet zomaar is overleden,” zei Tim.
Ze haalde diep adem. “Oh. Ik eh… ik dacht dat je dat wel wist. Ik dacht dat iedereen dat wist. Het was best veel in het nieuws toen.”
“Misschien in de medische wereld, maar niet in mijn wereld.” zei Tim. “Ik wist niet eens dat Lucas overleden is.”
Haar ogen vulden zich met tranen. “Ze vonden dat het breed uitgemeten moest worden. Er is zoveel onzin geschreven. Ze hadden geen idee hoe Lucas geworden was, hoe hij leed.” Ze haalde gejaagd adem.
“Hoe bedoel je?” vroeg Tim. Hij pakte haar hand weer. “Rustig aan lieverd. Rustig ademen. Als je er nu niet over kan praten hoeft het niet. Maar word alsjeblieft weer rustig.”
Ze keek hem recht aan en de tranen stroomden over haar wangen. “Lucas was zichzelf niet meer na… na die hartstilstand.”
Hij kneep in haar hand. “Hartstilstand? Oh lieverd. Heb je dat ook nog meegemaakt?”
Nu staarden haar ogen in de verte. En toen begon ze te praten.